Sandra Schwender (curator/art historian) am Gespréich mam Jessica Theis
Schonn an hirer Jugend war et der Kënschtlerin Jessica Theis séier kloer, dass hier Passioun der Fotografie gelt. Nom Fotografie Studium huet si sech op Theme wéi Architektur, Portrait an dem Documentaire spezialiséiert, wou ënner anerem sozial Thematiken hir um Häerze leien.

Du hues Foto Design studéiert, gouf et Ufanks wichteg Aflëss fir dech?
Jo, wou ech als Jugendlech ugefaangen hunn ze fotograféieren, hu mech virun allem al schwaarzwäiss Aarbechte vun Henri Cartier Bresson ugezunn, besonnesch de Fait fir eppes Banales esou kënschtleresch kenne fotografesch festzehalen. D’Iddi just mat enger Kamera an engem Objektiv ze schaffen, faszinéiert mech nach ëmmer an ass generell meng Aarbechts Aart a Weis. Fir mech war et wichteg, déi grouss Fotograf:innen ze studéieren, virun allem Mary Ellen Mark, Wynn Bullock, Sally Mann, Annie Leibovitz, Stephen Shore an nach vill Anerer. Als Teenager hunn ech d‘Fotoe vum David Lachapelle an Andreas Gursky, immens unzéient fonnt – eng komplett aner Welt. Dat war zu engem Moment wou fir mech de Fokus op de Bildkompositioune loung, an ech mer meng Biller am Virfeld am Kapp visualiséiert hunn.
Mëttlerweil sinn ech erëm zréck zu menge Favoritten, déi an der Dokumentatiounsfotografie ganz staark vertruede sinn, wéi de William Klein a Saul Leiter. William Klein wou net nëmmen d’Fotoen absolut super si mee och seng Kuerzfilmer, säi Courage speziell politesch Themen ze behandelen, een unzitt. De vläicht komplette Géigendeel dovunner, Saul Leiter wou een am Film „In no great hurry: 13 Lessons in Life With Saul Leiter“ e bëssen een Androck vun him kritt, komplett isoléiert a guer kéng Loscht sech dem Publikum ze weisen an awer esou wonnerschéin an zäitlos modern Fotoe gemaach huet.
E Buch wat mech och immens faszinéiert huet, ass Closer vun Elinor Carucci, perséinlech a wonnerschéi Fotoen, ech hat him souguer geschriwwen fir Merci ze soen, fir dat aussergewéinlecht Buch, an dass mech dëst dozou beweegt huet méi eege Fotoen ze maachen. Elo sinn et Publikatioune vum Paul Cupido oder Anne De Gelas déi mech begeeschteren.
Wei eng Theme faszinéieren dech am besonderen a wei reflektéieren déi sech an dengen Aarbechten?
Reportagen a sozial Dokumentatioune – ass a bleift warscheinlech déi Äntwert déi ech konstant wäert dorobber ginn. Ech versiche reegelméisseg a mengen Aarbechten ee soziaalt Thema unzeschneiden. Prejugéen hu mech schonn als Kand opgereegt an do fannen ech et wichteg de Fotoapparat als Mëttel zum Ausdrock kennen ze notzen. Wann et eppes gëtt, wat mech opreegt dann ass dëst meeschtens ee gudde Start fir een neie Projet. Fir de Moment hunn ech nei Iddien am Kapp, déi all em dat soziaalt Mateneen oder Géintenee ginn.
Och de Fait dass eng Foto méi ka si wéi een 2Dimensionalt Bild ass eppes wat mech immens faszinéiert. Do ass zum Beispill d‘Aarbecht an d’Entwécklung vun engem eegene Begrëff 'Dimensioning Photography' vum däitsche Fotograf Hubertus Hamm déi ech inspiréierend fannen. De Moment leit de Fokus meng Fotoen am urbane Raum ze presentéieren, dass si mam ëffentleche Raum am Dialog stinn, an en net nëmmen als Ausstellungsfläch genotzt gëtt.
Wat kann eis d‘Fotografie am Bild-Zäitalter vun Instagram a Co. iwwerhaapt nach ginn?
Jo mir liewen natierlech an enger Welt wou mer all Dag eng Onmass vu Fotoen online gesinn, gudder a manner gudder. Ech mengen awer wann een als Fotograf:in eng gutt Geschicht erzielt mat staarke Fotoen, wäerten déi ëmmer aus der Mass, aus der "Bilderflut" souzesoen ervirstieche kennen.
Eist Aen ass natierlech méi Fotoen ausgesat wéi et nach virun 10 oder 20 Joer de Fall war. Mee ech sinn iwwerzeegt, dass gutt Fotoen sech ëmmer duerch setze wäerte – oder et ass mäin Idealismus dee mer dat seet.
Do ass et dann un eis Fotograf:innen fir dëst Medium, dëst Handwierk ze valoriséieren, aner Weeër, aner Formater an aner Point de Vuen ze sichen. Dowéinst sinn ech och vläicht de Moment esou ugezu fir “lues” a „bewosst“ Fotoen ze maachen, vläicht ebe grad fir där Schnellliewegkeet vun Insta & Co a vun den Handy Fotoen net ze trotze mee vläicht awer e bëssen entgéint ze wierken.
Wann‘s du e Kënschtler oder eng Kënschtlerin fir een Dag dierfs begleeden (lieweg oder schonns verstuerwen), wien wier dat a wisou?
Keng einfach Fro – ech denken et wier d‘Mary Ellen Mark, net nëmme well hat eng ausseruerdentlech a brillant Fotografin war. Seng Fotoen, seng Aart a Weis wéi hat mat de Leit ëmgaangen ass, faszinéiert mech enorm an ech mengen dat wier een immens léierräichen a spannenden Dag ginn, fir him iwwert d’Schëller kéinten ze kucken oder einfach nëmmen de Rucksak ze droen, egal.

Sandra Schwender (curator/art historian) en conversation avec Jessica Theis
Dès sa jeunesse, l'artiste Jessica Theis savait que sa passion était la photographie.
Après ses études de photographie, elle s'est spécialisée dans des domaines tels que l'architecture, le portrait et le reportage, où les sujets sociaux, entre autres, lui tiennent particulièrement à cœur.
Tu as étudié le design photographique, y a-t-il eu des influences importantes pour toi au début ?
Oui, quand j'étais jeune et que j'ai commencé à photographier, j'étais surtout attirée par les photos noir et blanc d'Henri Cartier Bresson, en particulier pour capturer la banalité de manière artistique et photographique. L'idée de travailler avec un seul appareil photo et un seul objectif me fascine toujours et c'est aussi ma façon de travailler en général. Pour moi, il était important d'étudier les grands photographes, en particulier Mary Ellen Mary, Wynn Bullock, Sally Mann, Annie Leibovitz, Stephen Shore et bien d'autres. Quand j'étais adolescente, j'étais très attirée par les photos de David Lachapelle et d'Andreas Gursky – des mondes complètement différents. C'était à un moment où je mettais l'accent sur la composition des images et où je visualisais d'abord mes images dans ma tête.
Entre-temps, je suis revenue à mes favoris, qui sont fortement représentés dans la photographie documentaire, comme William Klein et Saul Leiter. William Klein, dont non seulement les photos sont absolument superbes, nous attire par ses courts-métrages, par son courage à traiter de sujets spécialement politiques. Contrairement, peut-être, à Saul Leiter, dont le film « In no great hurry : 13 Lessons in Life With Saul Leiter » donne l'impression qu'il est complètement isolé et n'a aucune envie de se montrer en public, tout en réalisant de magnifiques photos intemporelles et modernes.
Un livre qui m'a aussi énormément fascinée est « Closer » d'Elinor Carucci, très personnel et avec des photos magnifiques. Je lui avais même écrit pour la remercier de ce livre extraordinaire qui m’encourage à faire mes propres photos. Maintenant, ce sont les publications de Paul Cupido ou Anne De Gelas qui me passionnent.
Quels sont les thèmes qui te fascinent le plus et comment se reflètent-ils dans ton travail ?
Reportages et documentaires sociaux – ce sera probablement la réponse que je donnerai constamment. J'essaie régulièrement d'aborder un thème social dans mes créations. Les préjugés m'ont toujours énervé depuis mon enfance ; c'est pourquoi je trouve essentiel de pouvoir utiliser l'appareil photo comme moyen d'expression.S'il y a quelque chose qui m'exaspère, c'est souvent un bon début pour un nouveau projet. En ce moment, j'ai de nouvelles idées, toutes liées à l'interaction sociale.
Le fait qu'une photo puisse être plus qu'une image en 2D est aussi quelque chose qui me fascine.Il y a par exemple le travail et le développement d'un sens spécifique du « Dimensioning Photography » du photographe allemand Hubertus Hamm, que je trouve inspirant. Pour l'instant, l'accent est mis sur la présentation de mes travaux dans l'espace urbain, afin qu'ils dialoguent avec l'espace public et ne soient pas uniquement utilisés comme surface d'exposition.
Que peut encore nous donner la photographie à l'ère de l'image d'Instagram et autres ?
Oui, nous vivons bien sûr dans un monde où nous voyons chaque jour une multitude de photos en ligne, bonnes et moins bonnes. Mais je pense, en tant que photographe que si l'on raconte une bonne histoire avec des images fortes, celles-ci se détachent toujours de la masse et peuvent, pour ainsi dire, se distinguer de ce flot d'images. Nos yeux sont bien sûr exposés à davantage de photos par rapport à il y a 10 ou 20 ans. Mais je suis convaincue que les bonnes photos s'imposeront toujours - ou alors c'est mon idéalisme qui me le dit.
C'est le travail du photographe de valoriser ce média, ce métier, de créer d'autres voies, d'autres formats et d'autres points de vue. C'est pourquoi je suis actuellement tentée de faire des photos « lentes » et « conscientes », je ne veux pas résister au rythme effréné d'Insta et autres, mais peut-être le freiner un peu.
Si tu pouvais accompagner un artiste (vivant ou décédé) pendant une journée, qui serait-il ?
Ce n'est pas une question facile - je pense que ce serait Mary Ellen Mark, non seulement parce qu'elle était une photographe extraordinaire et brillante, mais aussi parce qu'elle photographiait les gens d'une manière fascinante. Ses photos et la façon dont elle traitait les gens m’attirent énormément et je pense que ce serait une journée très instructive et passionnante pour regarder par-dessus son épaule ou simplement porter son sac à dos, par exemple.
Back to Top